Ze zit tijdens de intake tegenover mij en begint langzaam te vertellen. Het valt allemaal niet mee zegt ze. Haar diagnose die ze afgelopen januari heeft gekregen en dat in combinatie met de diagnose van haar kind maken haar leven toch wel zwaar. Vooral het missen van begrip uit haar omgeving valt erg tegen.

Dat was eigenlijk al zo toen zij haar eigen diagnose nog niet had. Haar ouders vonden het feit dat ze haar zoontje had laten testen ronduit vreemd. Er was toch niets mis met hun kleinkind vonden ze. En wat er thuis en op school niet goed ging lag toch echt aan haar volgens hen. Zij moest maar eens consequenter worden en hem minder zijn zin geven. Dat ze dat soms deed om dat ze ook niet meer wist hoe op dat moment met zijn boosheid en angsten om te gaan begrepen ze niet. Veel ruzie heeft ze hier over gehad met haar ouders. Haar wanhoop en eenzaamheid werd niet begrepen. Ze stond hierdoor voor haar gevoel helemaal alleen.

Uiteindelijk bedacht ze dat ook zij misschien wel problemen binnen het ADD spectrum kon hebben. Niet heel erg maar toch voldoende om het diagnose traject in te gaan. Ze was dan ook niet verbaasd geweest over de uiteindelijk rapportage. Wat ze las over zichzelf en over haar valkuilen klopte. Maar dit wetende had haar leven er bepaald niet makkelijker opgemaakt. Ik vroeg of ze psycho educatie aangeboden had gekregen. Of anders gewone wekelijkse gesprekken om haar in haar zoektocht verder te helpen. “Nee” vertelt ze “volgens de psychiater was dat waarschijnlijk niet nodig en waren er hele lange wachtlijsten”. Medicatie was ook niet besproken dus eigenlijk wist ze nu nog niets.

Haar ouders hadden verbolgen gereageerd, haast of zij zich aangevallen voelden toen ze hun had verteld dat veel problemen uit haar verleden hun oorsprong hadden in haar vorm van autisme. Ze hadden gereageerd of ze hen de schuld had gegeven maar dat was echt niet zo. Ook haar ouders hadden net als zij niet geweten wat er met haar aan de hand was. En anders dan als naar een moeilijk en ondankbaar kind hadden ze nooit naar haar gekeken.

Het is een warrig verhaal waarin ze van de hak op de tak springt. Af en toe laat ik haar iets herhalen of verduidelijken zodat er uiteindelijk een helder beeld ontstaat. Zowel voor haar als voor mij. En dat zij ook haar ‘hulp ’vraag zelf duidelijk krijgt.
We bespreken samen wat ik voor haar op dit moment kan betekenen. Ik leg uit dat de problemen die zij ondervindt in de opvoeding eigenlijk voortkomen uit haar eigen problemen en dat we daar dus eerst mee aan het werk moeten. Ik vertel wat het traject precies inhoudt en wat ik van haar verwacht maar vooral wat zij van mij kan en mag verwachten.

Twee dagen later krijg ik een mail of we zo snel mogelijk samen kunnen starten. En dat traject van die 52 tips voor ouders besteld ze er maar meteen los bij. Volgende week maandag hebben we de eerste afspraak. Ik ben super trots op haar dat ze deze eerste stap heeft gezet. Niet alleen voor een beter en fijner leven voor zichzelf maar ook voor haar kind. Ik weet het zeker, zij komt er wel.

Wil jij ook een gratis gesprek van een half uur met mij? Maak dan een afspraak via de volgende link: https://www.nhbc.nl/contact/ of bel mij op nummer 0619703438 en spreek je naam en telefoonnummer in. Ik neem dan contact met je op om een afspraak in te plannen.

Met warme groet,
Nicole Hoogenboom