Een week na ons vorige gesprek krijg ik een mail dat ze graag eerder wil komen voor het derde gesprek en dat haar man met haar meekomt. Ik heb ruimte in mijn agenda en we plannen nog een afspraak diezelfde week.
Vandaag is het zover en samen stappen ze mijn kantoor binnen.

“Ik heb eerder met je afgesproken omdat er zoveel is waar ik zelf momenteel tegenaan loop”vertelt ze. “En ik vind het heel belangrijk dat hij”, wijzend naar haar echtgenoot, “bij ons gesprek is. Dit moeten we echt samen gaan doen anders ga ik het niet redden. Niet dat ik niet sterk ben hoor, maar er gebeurt zoveel. Zowel thuis als met mijn werk. Ik wil namelijk volgende week graag weer aan het werk maar zoals ik mij nu voel gaat dat niet lukken. En ook thuis speelt de onrust die ik voel door op iedereen. Iedereen heeft last van mijn onzekerheid en van mijn verdriet. En dat mag niet te lang duren realiseer ik mij. Onze kinderen hebben mij hard nodig en ik kan alleen de moeder zijn die ze nodig hebben als ik sterk genoeg ben. En ook mijn man heeft recht op een vrouw die meer doet dan alleen maar huilen en jammeren. Maar ik heb het gevoel dat ik alles moet regelen en dat er niemand is die kan bijspringen als het mij te veel wordt. Dat ik veel te veel ballen in de lucht moet houden en mijzelf vergeet”.

Haar man kijkt liefdevol naar haar en zegt dat dit jammeren en huilen wel meevalt, maar dat hij wel precies snapt wat zij bedoelt. Het is momenteel niet echt gezellig thuis. En ja het klopt wat ze zegt, er spelen zoveel dingen door elkaar. En ja, hij weet het soms ook niet meer. Niet meer wat wel goed is en wat niet goed gaat. Niet in de opvoeding van hun kinderen. Niet in de communicatie tussen hen beide. En soms vraagt hij zich af hoe hij nu weer moet reageren op haar verdriet. Moet hij haar weer troosten? Moet hij tegengas geven? Moet hij haar afkappen? Wat is in deze een goede en wat is in deze situatie een foute reactie. Maar hij weet ook niet wat ze precies van hem verwacht, dat geeft ze onvoldoende aan. En hij heeft ook niet echt zicht op wat er allemaal geregeld moet worden. In het verleden deed zij dat altijd voornamelijk zelf. Wat wordt nu zijn taak is eigenlijk zijn vraag. En wat heeft zij van hem nodig.

In het gesprek dat volgt bekijken wij samen wat zij nu van elkaar nodig hebben. Welke steun ze elkaar wel kunnen geven en waar ze elkaar niet of onvoldoende in kunnen steunen. En wie in hun omgeving wel adequaat met hun vragen en problemen om kan gaan.
We brengen in kaart wat ze van elkaar nodig hebben en hoe ze elkaar kunnen ontlasten. Dit om te voorkomen dat ze beide te zwaar overbelast gaan worden de komende tijd. Wie is beter in welk probleem oplossen en wie kan makkelijker tijd maken voor welke taak.
Samen komen we tot een lijst van zowel vrienden die gevraagd als zaken die geregeld moeten worden.
Niet dat nu de problemen verholpen zijn maar ze hebben nu wel inzicht gekregen in wat ze allemaal willen en moeten regelen en wie ze hiervoor gaan inschakelen.
En alleen al het maken van deze lijst brengt al rust bij haar. Ze weet en voelt dat ze er niet alleen voor staat. Dat ze deze periode samen gaan doorlopen en dat ze nog steeds samen een doel voor ogen hebben, namelijk samen oud worden en vooral weer samen gelukkig worden.

Over vier weken komt ze weer, waarschijnlijk alleen maar misschien ook wel samen. Ze weet nu dat ze aan hem mag vragen om mee te gaan en dat ze niet alles alleen hoeft te doen.

Herken jij je in dit verhaal? Wil je ook graag eens over jouw situatie praten? Neem dan contact met mij op via mijn website https://www.nhbc.nl of telefonisch op nummer 0619703438 . We plannen een gratis consult van 30 minuten bij mij op kantoor en als de afstand een bezwaar is voeren we het gesprek telefonisch.

 

 

Als ze voor ons tweede gesprek binnenkomt mis ik de sprankeling in haar ogen van de vorige keer. Ook toen was ze moe geweest van alle zorgen rondom hun kinderen en de thuissituatie maar er had een positieve sfeer tijdens het gesprek gehangen.

Als ze zit en ik vraag wat ze wil drinken begint ze te huilen. Niet zachtjes maar diep van binnen uit met veel tranen. Er komt zoveel verdriet naar boven, en dat is schijnbaar heel erg hard nodig. Eindelijk mag ze van zichzelf huilen en alle emoties los laten.
Het is zo moeilijk geweest de afgelopen maand. Thuis liep het gewoon niet lekker. Met niemand. En dat gegeven zorgde er voor dat ze heel slecht sliep. Nachten lag ze wakker van het piekeren en zich zorgen maken over de toekomst. Niet alleen de toekomst van hun zoon maar ook over die van hun dochter en óók over die van haar man en haarzelf.

Ze hadden veel zware en moeilijke gesprekken gevoerd over hun kind en over zijn toekomst. Over hoe ze nu toch moesten gaan zorgen dat hun dochter niet nog meer onder de situatie thuis zou lijden. Hoe ze opzoek moesten gaan naar meer balans en rust in het gezin. Wie welke taken op zich zou gaan nemen. Vooral ze nu samen hadden besloten dat de BSO niet de geschikte plek voor hun zoon is op dit moment.

Ze heeft vaak het gevoel dat zij er toch volkomen alleen voor staat. Niet dat haar echtgenoot zich geen zorgen maakt maar hij bekijkt alles toch een stuk rationeler dan zij. Dat heeft hij altijd al gedaan maar nu heeft ze hem harder nodig dan ooit in het verleden. En terwijl ze weet dat vanuit zijn ratio veel geregeld wordt mist ze herkenning over haar pijn.

Al deze zaken hebben er voor gezorgd dat zij zich afgelopen week, in opdracht van haar leidinggevende heeft ziek gemeld op haar werk. Ze heeft nu te veel ballen in de lucht te houden en haar werk is nu een bal te veel. Ze blijft twee weken thuis om bij te komen, bij te slapen. Ziek melden kon eigenlijk helemaal niet, er lag veel werk op haar te wachten maar ze kan het niet opbrengen om nu elke dag ook nog te moeten werken. Ook hier voelt ze zich schuldig over.
Ze voelt zich eigenlijk continu schuldig, over alles. En dat helpt haar op dit moment niet verder. Sterker nog, het zorgt dat zij zich steeds verder voelt afzakken naar een stadium waar ze niet meer heen wil. Ooit is ze daar al geweest, voordat ze kinderen hadden heeft ze een half jaar thuis gezeten, een lichte burn-out noemde de bedrijfsarts het toen. Te veel werkdruk en een te groot verantwoordelijkheidsgevoel.

We kijken samen wat op dit moment prioriteit heeft en vooral waar ze juist nu minder aandacht aan moet geven. Samen brengen we in kaart wie ze kan inschakelen voor hulp. Want een ding is duidelijk, als ze nu niet haar rust neemt eindigt ze binnenkort dáár waar ze nooit meer heen wil. Opnieuw een burn-out.

Na anderhalf uur gaat ze weer richting huis met mijn dringende verzoek de rest van de ochtend iets voor zichzelf te gaan doen. Iets dat haar echt energie geeft, waar ze zich zelf echt mee op kan laden. Het wordt een lange wandeling in het bos besluit ze ter plekke.
Als ondersteuning geef ik haar niet alleen de waardevolle tekst van deze tweede bijeenkomst mee maar ook de tekst ze normaal pas bij het derde gesprek van mij zou krijgen. Ik denk dat beide teksten haar nu goed kunnen helpen.

Tot over vier weken en pas alsjeblieft goed op jezelf!

Herken jij je in dit verhaal? Wil je ook graag eens over jouw situatie praten? Neem dan contact met mij op, ik ben bereikbaar op telefoonnummer 0619703438 . We plannen een gratis consult van 30 minuten bij mij op kantoor  in Zwolle en als de afstand een bezwaar is voeren we het gesprek telefonisch.

 

 

 

 

 

Vanochtend heb ik het eerste gesprek gevoerd met een nieuwe cliënte.

Het gratis consult van 30 minuten hebben we drie maanden geleden al gehad, toen zij en haar man net de diagnose ASS van hun tien jarige zoon hadden gekregen. Toen was ze toch nog niet toe geweest aan het uitdiepen en bespreken van haar problemen en haar zorgen. Het hebben van een kind met ASS heeft moeten landen en ze heeft nagedacht of ze het geld voor begeleiding over had. Of ze begeleiding nodig heeft eigenlijk.
Vorige week belde ze mij dat ze toch heel graag een traject wil afnemen. Ze had het uitgebreid met haar man overlegd en die had haar verteld dat dit het juiste moment was om nu hulp te zoeken. Langer wachten was geen optie, het hele gezin begon te lijden onder de situatie thuis.

Ze vertelt mij dat ze eigenlijk al heel lang wist dat haar tweede kind problemen had. Hij reageerde als klein kind al heel anders op situaties dan haar dochter deed. Maar ach, elk kind ontwikkeld zich anders hield ze zichzelf voor.
Totdat hij rond zijn achtste jaar toch steeds meer problemen begon te krijgen, zowel thuis als op school werd het steeds moeilijker om begrip voor hem op te brengen.
Uiteindelijk werd de situatie thuis onhoudbaar en hadden ze een doorverwijzing bij de huisarts gevraagd voor een gesprek bij de GGZ in hun woonplaats. De wachtlijst was op dat moment lang geweest, acht maanden voor er een eerste gesprek met de kinderpsychiater had plaats gevonden.

Dat eerste gesprek had eigenlijk niet zoveel opgeleverd. Ze was naar huis gestuurd met scorelijsten die zowel zij, haar man als de leerkracht van hun zoon moesten invullen.
Ze begreep het wel maar op dat moment wilde ze zo graag weten wat er precies met haar zoontje aan de hand was. Ze begon zich steeds meer zorgen te maken over hem. Hij ontwikkelde depressieve gevoelens en zijn gevoel van eigenwaarde slonk per week.

Hun kind werd een klein boos mannetje die de wereld om hem heen steeds minder begon te begrijpen. En dat gedrag wat hier uit voort kwam en de emotie die hierbij hoorde baarde haar grote zorgen.
Een jaar na het eerste gesprek bij de GGZ instelling hadden zij en haar man de diagnose gekregen. Hun zoon werd met ASS gediagnosticeerd.
Het verbaasde haar niet maar er waren nu zoveel nieuwe vragen die speelde. Ze hadden er zoveel zorgen bij gekregen.
En eigenlijk werd het ook voor haar elke week moeilijker om haar hoofd boven water te houden. En toen was vorige week het moment geweest, toen ze weer moest huilen uit onmacht en oververmoeidheid, dat haar man had gezegd dat ze contact met mij moest opnemen.
Niet langer alles zelf willen uitzoeken, niet langer twijfelen aan zichzelf maar gewoon zorgen dat het met haar weer goed zou gaan waardoor het met hun kinderen ook weer beter zou gaan.
Het kunnen vertellen van haar emoties en het mogen delen van haar verdriet is een eerste stap in de goede richting van erkenning dat haar kind waarschijnlijk niet de toekomst krijgt die zij bij de geboorte in gedachten had. Hij zal het misschien moeilijker krijgen om zich staande te houden in de wereld. Hij zal misschien vaker gepest gaan worden en misschien en misschien….
Om nu een antwoord te vinden in de brij van vragen en onzekerheden zit ze tegenover mij.
Samen gaan wij kijken waar mee ik haar op dit moment het beste kan begeleiden en wat ze op dit moment het meeste nodig heeft. Ze heeft er zin.

Aan het einde van ons eerste gesprek maken we een nieuwe afspraak voor over vier weken. Met een boekje vol aantekeningen en met een map met de eerste informatie gaat ze naar huis.
Tot volgende keer stoere vrouw.

Op vrijdag 14 december organiseer ik weer de maandelijks koffieochtend van negen tot elf uur in Zwolle. Wil je hier ook graag bij zijn? Meld je dan aan via mijn website bij het kopje ‘koffieochtend 14 december’. Ik heb in mijn kantoor plek voor 6 ouders. Je bent welkom!

 

Een beetje verlegen klopt hij bij mij op de deur van mijn kantoor aan. Een man van begin veertig, met een klein baardje en een voorzichtige glimlach.

We hebben vorige week een telefonisch intakegesprek gehad en na aanleiding van dat gesprek gaat hij een coachingstraject bij mij volgen.

Aan de telefoon had hij mij al verteld dat hij en zijn vrouw sinds kort gescheiden zijn en dat, alhoewel ze nog goed contact hebben, zijn ex-vrouw geen behoefte heeft om ‘de vuile was buiten te hangen’ zoals zij dat noemt.
Niet dat de problemen die hij heeft met zijn kinderen nu al super groot zijn. Ook niet dat zij geen problemen ondervindt als zij de kinderen heeft, echt niet, maar meer omdat zij zich ergens schaamt over de nu spelende problematiek. Ze heeft het gevoeld dat de problemen met hun kinderen en die met elkaar toch door haar diagnose zijn ontstaan.

Haar eigen problemen zijn wel de reden dat ze uiteindelijk gescheiden zijn verteld hij, maar ook dat hij haar helemaal niets verwijt. Alleen was de liefde over, het was klaar en nu moeten ze toch samen verder met de opvoeding van hun twee nog erg jonge kindjes.
En daar heeft hij toch meer kennis voor nodig dan dat er op dit moment bij hem aanwezig is.

Het gaat eigenlijk om hun jongste kind, een jongetje van net vijf jaar.
Hij is heel erg druk, hij schreeuwt de hele dag, en als hij de kans krijgt slaat en bijt hij zijn oudere broertje van ruim zeven jaar. Nou ja, hij bijt niet alleen zijn broer maar ook zijn vader en waarschijnlijk ook zijn moeder.
Van alles heeft hij al geprobeerd om het gedrag van zijn kind te veranderen. Straffen, negeren, terug bijten, niets helpt en nu weet hij het niet meer.
Ik geef hem in ons eerste gesprek inzicht in het gedrag van een vijfjarige, die sinds drie maanden niet meer samen met zijn beide ouders in één huis woont maar om de week bij een van zijn ouders.
Ouders die ondanks dat ze goed uit elkaar zijn gegaan, allebei nog bezig zijn met de verwerking van het beëindigen hun relatie en alle negatieve emoties die daardoor toch naar boven zijn gekomen.
Het wonen in twee huizen is voor elk kind, ongeacht de leeftijd, heel moeilijk in het begin.
Dat hun oudste zoon geen emotie hierover toont zegt eigenlijk meer over dat jochie dan over het gedrag van hun jongste kind en of dat boze gedrag afwijkend is.
Het kwartje valt.
Ik zie aan hem dat hij zich dit nu ook realiseert, zijn zoontje van zeven gaat eigenlijk te stoïcijns om met de nieuwe situatie.
“Misschien moet ik meer aandacht aan hem besteden, want eigenlijk doe ik dat amper. Ik ben te veel gericht op zijn jongere broertje. Die schreeuwt zoals jij het uitlegt om hulp en door zijn negatieve gedrag krijgt hij dat ook van mij”.

Op zijn vraag, of ik niet eens met zijn oudste wil praten, antwoord ik hem dat ik geen kindercoach ben maar dat ik wel enkele hele goede coaches in mijn netwerk heb die gericht zijn op rouw bij een kind. Ik leg hem uit dat een kind een scheiding van ouders als rouw kan ervaren, ook als de sfeer in huis na de scheiding veel beter wordt.
Hij besluit mijn voorstel om eventueel een kindercoach in te schakelen nog even te laten rusten en eerst te kijken of hij zelf thuis met zijn kinderen, aan de hand van onze gesprekken, iets kan bereiken.

We gaan, de tijd die ons nog rest, verder in op het gedrag van zijn jongste kind. Hoe kan hij hier op een juiste manier mee omgaan? Wat is de invloed van de moeder op het gedrag. En hoe kan hij samen met haar hier een lijn in trekken. Wat heeft zij van hem nodig en wat heeft hij nodig van haar? Steeds met het belang van hun kinderen op de eerste plek.

Voordat wij het in de gaten hebben is de tijd alweer voorbij. Mijn cliënt geeft aan met het volgende gesprek niet te lang te willen wachten. Hij heeft het gevoel dat hij anders stil gaat staan in plaats van vooruit gaan en die tijd heeft hij nu niet met zijn twee jonge kinderen.

Wij maken een nieuwe afspraak voor komende week.
En ik druk hem nogmaals op het hart dat hij ten alle tijden tussen door contact mag en zelfs moet opnemen als hij vragen heeft of als het thuis niet gaat zoals hij hoopt. Met de belofte dit te doen neemt hij afscheid.